ဟိမဝႏၱာေတာၾကီးမွာ ရေသ့ၾကီးတစ္ပါးသည္ တပည့္ရေသ့ငါးရာႏွင့္အတူ တရားဘာဝနာ ပြားမ်ားအားထုတ္ၾကကုန္သည္။
တစ္ေန႔ေသာအခါ ဟိမဝႏၱာေတာၾကီးတြင္ မိုးအဆက္မျပတ္ ရြာသြန္းလို႔ေနသည္။
တေန႔ေသာအခါ ဟိမဝႏၱာေတာၾကီးတြင္ ဆင္မင္းႏွင့္တကြ ဆင္အေပါင္းတို႔သည္ အစာရွာထြက္ၾကရင္း ႏွံစုတ္ငွက္မေလး၏ အသိုက္အနီးသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။
လြန္ေလျပီးေသာ တရံေရာအခါက ဗာရာဏသီျပည္ဝယ္ ျဗဟၼဒတ္မင္း အုပ္စိုးသည္။ တစ္ညမွာ မိုးၾကီးရြာသတဲ့။
ေရွးအခါက ေကာရ႑ိယအမည္ရိွ အမ်ိဳးသားေကာင္းတစ္ဦးသည္ တကၠသိုလ္ျပည္က ဆရာၾကီးထံတြင္ ပညာသင္ယူလ်က္ရိွသည္။
ေရွးအခါက ခ်ံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းတို႔ျဖင့္ ဝိုင္းရံထားေသာ ေရအိုင္ၾကီးတစ္အိုင္ရိွသည္။
ေရွးအခါက မင္းဥယ်ာဥ္တြင္ ပင္စည္ေျဖာင့္တန္းျပီး အကိုင္းအခက္ ေဝေဝဆာဆာျဖင့္ တင့္တယ္လွပေသာ သစ္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ရိွသည္။
ငါးရာ့ငါးဆယ္ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္မ်ားမွ ဇာတ္ေတ္ာတစ္ပုဒ္စီတြင္ သင္ခန္းစာယူစရာ အခ်က္အလက္ အနည္းဆံုး တစ္ခုပါေနတတ္သည္မို႔ စာဖတ္သူတို႔ အက်ိဳးမ်ားေစရန္ ရည္ရြယ္ျပီး မီွျငမ္းေရးသားလိုက္ပါသည္။
တရံေရာအခါက သာယာေအးခ်မ္းသည့္ ေတာအုပ္ၾကီးတစ္ခုတြင္ ကုရုဂၤအမည္ရိွသမင္သည္ ေခါက္ရွာငွက္ ႏွင့္ လိပ္တို႔အား အေဆြခင္ပြန္းဖြဲ႕ ေနသည္။
ယခုအပတ္မွာေတာ့ ငါးရာ့ငါးဆယ္ဇာတ္ေတာ္မ်ားထဲမွ ဒုေမၼဓဇာတ္ကို ေဖာ္ျပေပးခ်င္ပါတယ္။
တစ္ရံေရာအခါက လိမၼာပါးနပ္ေသာလွည္းကုန္သည္ ဦးစီးသည့္ လွည္းငါးရာအစုသည္ သဲကႏၱာရာကို ျဖတ္သန္းျပီး ကုန္ေရာင္းထြက္ၾကသည္။
ဗာရာဏသီျပည္ၾကီးဝယ္ ကုန္ပစၥည္းမ်ား ေပါၾကြယ္ဝလွသျဖင့္ ကုန္သည္မ်ားသည္ အတိုင္းတိုင္းအျပည္ျပည္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္သို႔ လွည္းတပ္ၾကီးမ်ားျဖင့္ခ်ီကာ ကုန္ေရာင္းထြက္ေလ့ရိွၾကသည္။
သည္တစ္ခါေတာ့ ကိုယ္က်င့္သီလနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ဆင္ျခင္ႏိုင္ေအာင္ ဝကဇာတ္ေတာ္လာ ဇာတ္ထုပ္ေလး တစ္ပုဒ္ကို ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါသည္။
ေရွးအခါက ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္၏ တစ္ခုေသာ ေတာင္ေျခရိွေတာအုပ္တြင္ သမင္အေပါင္းတို႔သည္ ေနထိုင္က်က္စားၾကကုန္သည္။
